Historia szermierki
Szermierkę można ogólnie określić jako sztukę sprawnego władania białą bronią, w której istotę stanowi zadanie przeciwnikowi trafienia pchnięciem lub cięciem, starając się przy tym samemu uniknąć trafienia ze strony przeciwnika.
Sztuka władania “białą bronią” znana była człowiekowi od zarania dziejów i przechodziła kolejne przeobrażenia w różnych krajach i w różnych epokach.
Na przełomie XIX i XX wieku w szermierce zaszły ogromne zmiany. Nastąpił dynamiczny rozwój teorii, metodyki i taktyki szermierczej. Działało w tym okresie wielu wybitnych fechmistrzów, zaczęły powstawać kluby szermiercze nowego, sportowego typu. Powstawały związki szermiercze, a w miejsce dotychczasowych pokazów zaczęto organizować zawody szermiercze. Ogólnie można powiedzieć, że szermierka obok nurtu użytkowego (pojedynki, wyszkolenie wojskowe) i rekreacyjnego wytworzyła sportowo-wyczynowy kierunek znajdując swoje miejsce w programie I Nowożytnych Igrzysk Olimpijskich w Atenach w 1896 roku.
Sport szermierczy jest dziś na wskroś nowoczesny i wszechstronny. Zalety szermierki polegają zarówno na romantycznej tradycji, jak również na jej wielkiej wartości zdrowotnej, wychowawczej oraz rekreacyjnej. Szermierka, bowiem nie tylko rozwija ogólną sprawność ruchową, szybkość i dynamikę, ale także podnosi spostrzegawczość, orientację, umiejętność podejmowania i ewentualnej zmiany decyzji oraz inne cechy psychiczne takie jak opanowanie, inicjatywę, celowość działania, samodzielność.
Te wszystkie elementy, a ponadto fakt, iż szermierkę można uprawiać od wczesnego dzieciństwa do wieku dojrzałego, czynią ją wysoce atrakcyjnym i pożytecznym sportem. Poprzez ćwiczenia szermiercze kształtuje się nawyki, cechy i umiejętności potrzebne w walce sportowej, a także niezbędne w życiu codziennym.
Sportowa broń szermiercza, chociaż zachowała cechy dawnej broni bojowej i pojedynkowej, stała się bardziej filigranowa i lekka. Nie służy już dziś ranieniu czy zabijaniu, a jest jedynie narzędziem w ręku znakomicie przygotowanego fizycznie, technicznie i psychicznie sportowca, pozwalającym ukazać cały kunszt nabyty przez wieloletni trening. Delikatne cięcia szablą, finezyjne pchnięcia floretem czy szpadą, efektywne parady i błyskawiczne riposty to efekt połączenia umiejętności technicznych z myślą taktyczną. Obserwując walkę szermierczą łatwo można ocenić walory techniczne zawodników. Znacznie mniej czytelna jest taktyka stosowana w czasie pojedynku. Pozornie te same ruchy mogą służyć z jednej strony rozpoznaniu umiejętności, nawyków i reakcji przeciwnika, z drugiej zaś przygotowaniu własnych działań mających zapewnić zwycięstwo.
Szermierka jest sportem zarówno dla mężczyzn jak i dla kobiet, a biorąc pod uwagę możliwość wyboru trzech broni – szpady, szabli czy floretu, każdy może zająć się konkurencją, która najbardziej odpowiada jego cechom psychofizycznym.
Chociaż nie jest to dyscyplina zbyt popularna, to jednak warto wiedzieć o niej nieco więcej, tym bardziej, że zajmuje wysoką pozycję w sporcie polskim, a zawodnicy po zakończeniu kariery sportowej bardzo często osiągają wspaniałe efekty w działalności zawodowej i społecznej.